Wiersze pełne refleksji, smutne, o życiu...

UROK  RZECZNEGO KAMIENIA

Urok rzecznego kamienia,

Rzeźbiony nurtem strumienia.

Tak mocno oszlifowany,

Twardy znak skamieniały

     Ma bruzdy głębokie,

     Widać to gołym okiem,

     Ale ma aksamitne gładkości,

     Jest jakby spragniony miłości.

Tak samo jest z człowiekiem,

Bruzdy dostrzec można gołym okiem,

Ale są bruzdy też duszy,

Czy kogoś to wzruszy?

     Człowiek nie powie jak kamień,

     Co go nurtuje,

     Bo i tak nikt go nie zrozumie.

    Daje się unieść życia wirowi,

     Jak kamień rzecznemu spływowi.

JAK GDYBYM MIAŁA ZBROJĘ

Czuję

Jak gdybym miała zbroję,

Tak miłości się boję.

Jak gdybym była w pancerzu,

W tym udręczonym sumieniu.

     Me serce rwie się do życia,

     Pełne miłości uczucia.

     Lecz w tym pancerzu duszy,

     Człowiek ani krokiem nie ruszy.

Trzyma pancerz tak kurczowo,

Wszystko niepewne w koło.

Chętnie bym się schowała,

Bym zawodu nie zaznała.

                                                             Józefa Knobloch  7.11.2007r.

JAK ZATUSZOWAĆ ZMARSZCZKI?

Jak zatuszować zmarszczki?

Po prostu uśmiechaj się!

Uśmiech zmarszczki zatuszuje

I to nic nie kosztuje

     Przeciwnie zyskasz przyjaciół

     Każdy może być twój

     Bo gdy twarz bez uśmiechu

     To zmarszczki narastają

     W pośpiechu

I wrogów przybywa w koło

A z uśmiechem będzie wesoło

Twarz twa będzie promieniała

I nie będziesz czuć się stara.

                           Józefa Knobloch 30.11.2007r

JESTEŚMY JAK ŁUPINKA ORZECHA

                                                W rzecznym mętnym wirze wody,

 Którą wir bierze w obroty,

 Jak łupinka się nie poddajemy,

 Choć na nogach niepewnie stoimy.      

Człowiek co rusz się wywraca,      

Lecz ratuje go ciężka praca.      

I choćby snuł się na kolanach,      

Cóż taka już nam dola dana.             

                                                 Józefa Knobloch   2.III.2008r.

 

 

KTO W BOGA WIERZY 

Kto w Boga wierzy 

Nigdy nie jest sam

Bo kroczy z nim bóg sam

Do niego o pomoc się zwraca

I on mu ból skraca

     Drogę właściwą toruje

     Z nim kontakt utrzymuje

     Nie pozwoli na złą drogę wkroczyć

     By życiem nie mógł się dręczyć

Choć czasem bólu doznaje

Ale ta wiara nadzieję daje

Podtrzymuje na duchu

Jak by słyszał słowa Boga

"Trzymaj się druhu"

     To życie ziemskie

     Wyciska niejedną łezkę

     Ale może z łez są słone morza?

     Bo nad światem czuwa ręka Boża

     Łzy ze śmiechu z oczu spływają

     Czy rzeki słodkich wód z nich powstają

Kto kocha pana Boga strzeże

To kocha to przepiękne świata obrzeże

Te łąki zielone, kwiaty wonne

A życie jego staje bez wolne

     Poddaje się unieś jak rzeka spływowi

     I dobrze z tym człowiekowi

     Kto w Boga wierzy

     Zawsze do dobra zmierzy

Bez zastraszania

Ma siłę do przetrwania

Nawet w starości

Spotyka go wiele radoścI.

  Józefa Knobloch 10.08.2006r. 

MAGAZYNUJĘ WSPOMNIENIA

                                             Ja tak magazynuje wspomnienia, 

One dają wiele zadowolenia. 

Bo to materialne bogactwo, 

Przynosi nam życiowe kalectwo.      

Pilnuje się dobra materialne,      

A one tak w życiu są banalne.    

Bo i tak wszystko ludzie zostawią,      

Nawet gdy oddać ich będzie wolą. 

Dorobek życia w pocie czoła, 

Czy doceniona będzie ich wola? 

Wszystko przesortują dokładnie, 

I coś cennego do śmieci wpadnie.    

A Ty byś jeszcze do serca tulił,    

Bo to coś cennego od matuli.      

Czy od kogoś tak sercu bliskiego,    

Bo mając to - czułeś bliskość jego.            

                                             Józefa Knobloch     2.II.2008r.

MATKA ZIEMIA

Matka ziemia,

Z Polski Ojca Świętego niema.

Ma go już niebo,

Och! Tak nam za nim tęskno.

     Za tym ziemskim człowiekiem,

     On był jakby przykrywką, wiekiem.

Lecz z nieba:

Ochrania nas przed nieszczęściem,

Chcecie to mi wierzcie.

Ja to osobiście czuję,

Gdyż Papież Lud ziemski miłuje.

     Ojca Świętego w duszy nurtuje,

     On z nieba nas obserwuje.

     I bardzo boleje,

     Gdy ktoś łzy leje.

Zszedłby z nieba,

Lecz Bogu już służyć trzeba.

Na ziemi otarłby łzy,

A w niebie miota się aż jest zły.

     Na to zło świata,

     Myśli - dlaczego?

     Człowiek - Człowieka,

     Nie kocha jak swego brata.

A nawet brat,

Podniósłby na brata bat!

Józefa Knobloch 

MUSZĘ IŚĆ POD PRĄD!

Już idę pod prąd,Wiadomo dokąd? 

Życie me się kończy,Żywot tu nie wieczny.      

Ma się już co nieco latek,     

 I nie ma przy mnie mych dziatek.      

One by mnie rozweselały,      

Oraz ze mną tak dyskutowały. 

Wnuki inne patrzenie mają na świt, 

I moja rada byłaby nic wart 

Teraz komputery dominują 

O! Jak przez nie babcie zaniedbują      

Gdyż teraz cóż mają czas przełomu     

 Nie widzą kogo mają w domu      

Wszystko skomputeryzowane    

Nawet nie dostrzegają swą mamę 

Bo teraz Internet świat im otwiera 

Do umysłów inna wiedza dociera 

Tak, że babcia podpiera bok 

Jest jej smutno i wzdycha och!             

Józefa Knobloch    6.09.2007r.

NA GROBIE BABCI I DZIADKA

Gdy idziesz na grób babci czy dziadka

Zobacz czy rośnie na nim trawka

Wyplew ją starannie

To do serca im przypadnie

     Może serca tam w niebie już nie mają

     Ale duszą nad tobą czuwają

     I widzą tam z nieba

     Czy to ździebko trawki

     Wyrwać dla ciebie to bieda

Pamiętaj, że jak ją zerwałeś

To jakbyś modlitwę odmawiała

Za dusze babci czy dziadka

Bo przez nich

Wychowywany był ojciec czy matka

     A Ty, jako dziecię małe

     Było miłości ich łakome

     Tuliliście się do nich

     Tego na pewno nie zapomni nikt.

                                                    Józefa Knobloch  17.06.2007r                                                          

NAUCZMY SIĘ KOCHAĆ WROGA

Nauczmy się kochać nawet wroga:

Bo ta miłość,

Prowadzi do Boga.

     On pragnie:

     Byśmy się kochali.

     Bo jesteśmy już duchem tak mali.

Jeden drugiemu dobra zawiści,

Dlatego jest tyle nienawiści.

A może być tak błogo,

Gdyby miłość zaistniała w koło.

     Józefa Knobloch 19.X.2008r.

NADZIEJA!

Nadzieja!

Nadzieja umiera ostatnia

A gdy umrzesz już

To bez niej

Ani rusz

     Nie ma sił do trwania

     Są psychiczne załamania

     Załamie się życie całkowicie

     I powiesz żegnaj kochane życie

Ta nadzieja to skarp

Więc ją w locie łap

Nie mów, że jej nie mam

Bo bez niej

I ciebie nie ma

 Józefa Knobloch

NIE WSTYDŹ SIĘ ŁEZ

Nie wstydź się łez 

Bo łza uwidacznia 

Jaki ten człowiek wrażliwy jest 

O! Nie wstydź się ich 

A przyjaciół będziesz mieć w mig      

Nie zamykaj się w bólu      

Nie płacz potajemnie w domu    

Bo nikt tego nie zrozumie      

Co w sercu cię nurtuje 

Otwórz swą bolącą duszę 

Nie przeżywaj bólu katusze 

A ludzie przyjdą ci z pomocą 

I będziesz spać nocą      

Depresja cię ominie      

A twe życie skrzydła rozwinie     

 I będziesz fruwać po świecie      

Bo życie dla ciebie jest przecie.               

 Józefa Knobloch    17.01.2008r.  

 

NIE WYCHOWUJESZ DZIECI TYLKO DLA SIEBIE

Nie wychowujesz dzieci dla siebie, 

Bo wiadomo one odejdą od ciebie. 

Przygotujesz ich do życia skrupulatnie,

I choć twe serce ich miłości łaknie      

To pogodzić ci się trzeba,      

Że odejść do ludzi im potrzeba.    

I tak swym torem życia kroczyć muszą,      

Choć nie raz te tory się kruszą. 

Może być nawet w życiu wykolejenie,

 Ale cóż to ich było życzenie. 

Chcąc być jak rodzice w życiu dzielni, 

A matka, ojciec, 

Już nie może do nich dotrzeć.      

Boją się przekroczyć ich życiowy próg,    

By nie stać się im jako wróg.      

Gdyż to doradzanie,      

Może być wzięte jako przemądrzanie.              

Józefa Knobloch    31.03.20008r

OPUSZCZAMY GŁOWY

Opuszczamy głowy

Gdy ból duchowy

Chcemy ją do góry podnieść

Ale jak ból znieść

     Myśl się odwraca

     Lecz ból wraca

     Ani praca nie pomoże

     I myślisz ja się położę

I kładziesz się na posłaniu łoża

Lecz inna jest wola Boża

By zerwać się do życia

Bo droga na ziemi jest do przebycia

     Bóg nam dał ten świat wspaniały

     Więc bierzmy wszystko na swe bary

     I mimo ciężaru w duszy trwać

     I wszystko ze świata brać

               Józefa Knobloch   1.08.2007r.

PIENIĄDZ TO NIE WSZYSTKO

Bo choć byś płacił duży pieniądz

A nie czując, nie widząc

Innych potrzeb życiowych

Ludzi będziesz miał zniewolonych

     Nie myśl,

     Że gdy za pracę zapłacisz

     Pracowników musisz gnębić

     Włóż te pieniążki do kieszeni

     By inni nie czuli się zniewoleni

Gdy ten ktoś jest Twym pracownikiem

Kieruj się rozumem i sercem

Wówczas zakład będzie prosperował

I w święta nie będzie człowiek harował

     A odpoczywał z rodziną na luzie

     I Polacy będą mieć uśmiechnięte buzie

     Bo pracownik gdy się wyluzuje

     Sprawniej pracę wykonuje

A w niedzielę

Bogu za dar pracy podziękuje

I miłość w gronie rodziny wyczuje

Bo gdy człowiek tylko haruje

Szybko psychicznie się dołuje

     Wówczas ręce mu opadają

     I wiarę w życie pozbawiają

     Zakład pracy upada

     I właściciela życie się rozpada.

                   Józefa Knobloch    8.03.2008r.

POGŁĘBIAJMY DUCHA WIARY

Pogłębiajmy ducha wiary

Gdyż do Boga podążamy

Módlmy się szczerze

Wołajmy z miłością Boże!

     Daj wytrwałość życia

     Oddal niepewności uczucia

     I te zwątpienia

     Bolesne przygnębienia

Byśmy mogli iść do ludzi i Boga

By na ziemi nie była niepewności trwoga

            Józefa Knobloch    26.11.2007r.

SĄ CHWILE ZAŁAMANIA

Są chwile załamania 

Życie ciężkie 

Staje się do przetrwania 

A szczególnie w starości

Tej ostatniej konieczności     

Człowiek  Nie wie co go czeka      

A życie płynie jak rzeka      

Jak w nurcie wody    

Lecz napotyka przeszkody 

Niby tak płynie wartko

Lecz w chwilach załamania 

Woła matko, matko! 

Ratuj przed nagłym nurtem

 By móc spotkać się z bogiem     

 Bo życie jak w wir wodny wpada      

I człowiek się nie wyspowiada      

Tak bierze go w obroty      

Także do życia nie ma ochoty 

I poddaje się temu wirowi 

Nieraz strasznemu bólowi 

Lecz ten ból przetrzymuje 

Bo Bogu go ofiaruje              

 Józefa Knobloch  7.02.2008r.  

SĄ KRYZYSY

Są kryzysy chwile załamania 

Nie pomagają o pomoc błagania 

Lecz trzeba się otrząsnąć 

I twardo za siebie się wziąć    

Potrząsnąć skrupulatnie mózgiem      

By stać się człowiekiem      

Mimo kryzysów i ludzkiego zakłamania      

A będą pozytywne dla ludzi działania 

Życie będzie cieszyć 

Tylko do działania trzeba się spieszyć 

Kryzys załamania odrzucić w bok 

I kroczyć przez życie z ludźmi krok w krok             

Józefa Knobloch   4.09.2007r.