Wiersze od Serca

  M I Ł O Ś Ć  

Ręce drżą z miłości

Drży całe ciało

Jeszcze pragnie jej się w starości

Oby to uczucie do końca pozostało 

W sercu krew pulsuje 

Człowiek  lepiej się czuje

To ciepłe uczucie sprawia

Że każdy dzień się odnawia

Aż w sercu łaskocze

Odchodzą myśli prorocze

Nawet gdy w nocy się nie spało

Gdy o kimś się myślało 

Czy widzicie kogoś drogiego

We śnie jak żywego?

Powiesz co komu do tego

Że serce me kogoś pokochało! 

Niech pokocha i Twoje!

A szczęśliwi będziecie we dwoje!

Józefa Knobloch

 

NASZA  KRUCHOŚĆ  WIARY  

Gdy doznajemy ból

Myślimy gdzie Bóg

A on obmył się wodą

By życie nie było trwogą

By nas z grzechu obmyć

Lecz chciałby z nami być

A ta woda Chrztu Świętego

Dana dla człowieka  każdego

 

Nią grzech możemy zmyć                                            

By z nim nie żyć

A więc nie kruszmy wiary  

Bo ten dar przy Chrzcie nam dany

Józefa  Knobloch

  

TAJEMNICE DUSZY

Człowiek otoczony

Tajemnicą duszy

Nie potrafi jej otworzyć

I zaczyna się trwożyć

     Trwożyć tak dobitnie

     A życie tak szybko mknie

     Dusza nie zazna spokoju

     Bo dręczy ból w sumieniu

A może być inaczej w życiu

Po co dręczyć się w ukryciu

Otwórz się w konfesjonale

Te tajemnice to banalne

     Choć tobie wydają się

     Nie do wyjawienia

     O! nie dręcz swego sumienia

     Otwórz swe oblicze

     Odrzuć te bicze

Które duszę twą katują

Pomyśl -

Jak inni dobrze się czują

Bez tajemnic

Co duszę nurtują

   Józefa Knobloch

 

W MEJ MYŚLI

Kopalnia bez dna

Taka jest myśl ma

Która w sercu się rodzi

Lecz gdy jej nie zapisze odchodzi

     Więc łapię ją w locie

     Zapisuje cię myśl w tęsknocie

     Odzwierciedlam swą duszę

     I co czuję zapisać muszę

I pióro zapisuje

To, co serce czuje

O niech ktoś to odczyta

Bo myśl ma odkryta

                  Józefa Knobloch

BOŻE OTWÓRZ OCZY ME

Boże otwórz te oczy moje, 

Niech niczego się nie boję. 

Bym zobaczyła piękno świata, 

I w każdym człowieku brata.      

Bo me oczy jakby przymknięte,    

Serce w bojaźni wylękłe.      

Choć czuje w tej głębi serca,      

Bicie ludzkiego do mnie serca. 

Więc niech je śmiało otworzę, 

Ludzi w ogóle się nie boję. 

Niech rozłożę do nich ramiona, 

To przecież Boga taka wola.      

By ludzi kochać sercem śmiało,      

Aby to piękno świata trwało.      

Żeby miłość była jak balsam,     

 By człowiek nigdy nie czuł się sam.            
Józefa Knobloch  30.IX.2008r.

  CIERPLIWOŚĆ BOŻA

Cierpliwość Boża jest ogromna,

Więc nie gaś tego płomienia ognia

Tego tak ogromnego,

Uchyl rąbek serca swego.

     Bo cierpliwość

     Może się skończyć

     I jak bez bożej pomocy żyć?

Bóg czeka cierpliwie

Na twe oddanie

Nawet do chwili

Aż powiesz ostatnie "amen"

Józefa  Knobloch  10.02.2007r.

CO TO JEST SUMIENIE?

Ono jest jak,Kodeks pracy. 
Z nim droga życia,Staje się prawa.      
W tym sumieniu,      
Choć niepokój nurtuje.      
Zło od dobra,Skrupulatnie segreguje. 
Zostawia dobro,By zło nie gnębiło go. 
Bo życie człowieka z nim się kruszy, 
Tak, że on z miejsca nie ruszy.      
Sumienie to kodeks od Boga,      
Kto się nim kieruje,      
Szczęśliwa jego życiowa droga,    
Do Boga.              
Józefa Knobloch   29.VI 2008r.

DZIEŃ REFLEKSJI

W dzień refleksji

Idziemy na groby bliskich

Rodziny, przyjaciół

Których już powitał Pan Bóg

     Tam życie mają wieczne

     Ja ich sercem pieszczę

     Tęsknota i ból mnie forsuje

     Choć dobrze rozumiem

Że oni są u Boga

Lecz w sercu jest trwoga

Bo miłość, jaką od nich doznałam

Się nie ulotniła

     Jak ptak w locie

     I my żyć musimy w tęsknocie

     Cieszy nas, że są w niebie

     I że będziemy kiedyś koło siebie.

     Józefa Knobloch  1.11.2007r.

GDY POKOCHASZ

Gdy pokochasz człowieka dorosłego, 
To nie możesz wymagać wiele od niego.
Szkoda Twego trudu i zdrowia 
Niech każdy idzie swoją drogą, 
A nie będzie dla kogoś kłodą.      
Wierzysz, że zmienisz,      
Złe tej osoby przyzwyczajenie,      
Ale to daremne trudzenie,      
Bo ono jest niezmienne. 
To jest życiowe ryzyko, 
Dałabyś z siebie wszystko, 
A czujesz, że wpadasz w bagnisko 
I rozpada się miłości ognisko                 
Józefa Knobloch