 |
PRAWNUCZEK SEBASTIANEK ! Cóż to za prawnuczek, Wciąż na buzi ma uśmieszek. Oczka niebieskie jak niebo, Roztacza swe ciepło. Gdy spójże na niego, Robi się w sercu błogo. Chciałoby się gryź z miłości, O! Jak On daje wiele radości. Dożycia budzi odruchowo, Tańczyłabym z nim w koło. On wtula się w me ramiona, A ja miłością do niego zniewolona. To mój pierwszy prawnuczek, Ale będzie następny prawnuczek. Od drugiej wnuczki, To budzenie do życia mnie staruszki |
Maleńka Kropelka
- TA MALEŃKA KROPELKA
- TO WIELKA ZAGATKA
- POD SERDUSZKIEM
- MOJEJ WNUCZKI KASI SIĘ ROZWIJA.
ACH
Co to za miła nowina,
A jak Wnuczka jest szczęśliwa,
Już w wyobraźni to dziecię ma,
To najszczęśliwsza mama.
Natomiast Babcia Zosia
Jak by odżyła;
Życie w nią wstąpiło od nowa,
Dostała pełen energii,
Słownie stała się przebojowa,
Nawet nie gnębi ją choroba.
Która gnębiła w dzień i w noc,
O! jaką to Dzieciątko ma moc!
Wszyscy w rodzinie są szczęśliwi.
A to Dzieciątko pod sercem Kasi kwili.
Serduszko jego puka puk, puk
Czy to mojej Prawnuczki
Czy Prawnuczka?
Zobaczymy gdy urodzi moja Wnuczka!
Józefa Knobloch---babcia
Fundament Dziecka
Budujemy Dziecka Fundament
By nie runął wnet.
Tak jak dom budujeszSkrzętnie budowy pilnujesz.
Lecz gdy odwrócisz uwagę od niego,
Zawalą się mury jego.
Tak samo fundament dziecka,
Gdy nie poświęcasz mu serca.
Gdyż jak to mówią ,
Dzieci teraz inaczej rozumują.
O broń Boże od takiego myślenia,
By to dziecko nie doszło do zagubienia.
I jak podasz mu rękę?
Gdy w duszy będzie miało udrękę?
Jego fundament się pochylił,
I kto w tym zawinił?
Nie pomogą mu podpórki,
Gdyż brak dziecku było nauki.
Więc ratuj dziecko póki czas
By nie opuściło nas.
Bo ktoś do ciebie zbuduje barykadę,
I ono załamie się od ciebie na amen.
A to dziecko przecież twoje kochane,
O niech to życie jego nie będzie zakłamane .
Józefa knobloch
DZIECKO A STARSZA OSOBA
Dziecko to jest wejście w nowe życie,Spragnione miłości jak to kwiecie.Dlatego trzeba go pielęgnować,By mogło godne życie zachować. Bo nawet kwiat nie pielęgnowany, Staje się do korzenia spróchniały. Załamują się mu tak łodyżki, Usychają i spadają listki.Tak jest też z dorosłym człowiekiem,Który nie jest już pod Twoim bokiem.Swego dziecka - serca kochanego ,Nie widzisz go załamanego. Choć boleść w sercu jest ogromna, U kaja mu ból tylko Madonna. Wówczas, gdy uda się do niej w porę, U niej będzie miał zawsze podporę.Gorzej, gdy straci w nią nadzieję,Wówczas łzami życie tak zaleje.Uschnie jak to zaniedbane kwiecie,Bo ciężko będzie mu na tym świecie. Józefa Knobloch 1.VI.2008r 
DZIECKO JEST OTWOREM NA ŚWIAT
Dziecko jest otworem do życia,Więc nie wyrzucaj go do śmietnika.
To dziecię nowo narodzone,
Miłości twej bardzo spragnione.
Gdy ono cię nie interesuje,
To inny dziecię wychowuje.
I nie pozwoli w śmietniku zgnić,
Ty matko nie będziesz się w pierś bić.
To moja wina, to moja wina,
I dziecka będzie szczęśliwa chwila.
Lecz pamiętaj matko,Że to twoje dziecko.
Tylko zrodzone z przygody,
Jakby trwały seksu zawody.
A do tego trzeba miłości,
Tak dziecku potrzeba miłości.
Zwierze swe dziecko nie zostawi
,Lecz w dobre ręce odstawi.
A gdy nie ma w sutkach mleka,
To mimo wszystko nie narzeka.
Tylko bierze w zęby dziecię swe,
Tam gdzie jest dobre ludzkie serce.
Więc matko miej i ty dobre serce,
A nie będziesz żyć tak w udręce.
Józefa Knobloch 12.01.2008r.
MATKA!Matka to jak stokrotkaJest urocza słodkaGdy była małe dziecięPięła się ku świecie Jak stokrotka płatki Ona rączki rozchylała i wołała Mama! Mama! Mama! A gdy już dorosła To była jak wiosnaWszystko w wokół niej się rozwijałoI jej dziecię za nią biegałoRozkładała ramiona jak skrzydłaGdy do niej biegła dziecina ta Do serca swego tuliła I o szczęściu jego śniła By jej dziecko szczęścia zaznało Tak śniła już gdy dziecko jej pierś ssałoA ssało tak łakomieI szczęśliwe było przy mamieA mama czuła się wniebowziętaWpatrywała się w dziecięce oczęta Te rączki, nóżki całując O życiu jego plany snując Teraz, gdy biała jak stokrotka Ku ziemi pochylona matka Pragnie by kochała ją jej dziatwaTa z miłości zrodzonaPragnie wtulić się w ich ramionaBy ich serce ją pieściłoBo też i o tym w młodości jej serce marzyło O dzieci kochane! Kochajcie zawsze swoją mamę Nie koniecznie jak was ona Lecz choć troszkę wtulajcie ją w ramionaMatka dała już wszystko, co mogłaA teraz jak by zaniemogłaRęce, nogi ma zbolałeLecz serce ma wspaniałe! Matka kochać będzie do ostatka Bo to rodzona twa matka Która dała krew z siebie Bo tak kochała ciebieKochała dzień i nocBo w matce jest taka mocChoć może teraz niezaradnaZ urody nie ładna Ale pokochajcie jej zmarszczki Czytajcie z nich jak z książki fraszki Wesołe i smutne zarazem Wspomnijcie jak ona uczyła was Modlitwy przed świętym obrazem Józefa Knobloch 26.05.2006r.
MIŁOŚĆ MATKI
W Katowickiej haliLudzie zamarzaliW siarczyste mrozyMatka z dzieckiem między gruzami leży Na przestrzeni pola A jej sercu powstała taka wola By nakryć dziecinę swą Mielizną swąLecz to nic nie dałoI tak to serce matkiZ dzieciątkiem zamarzałoW tej katowickiej haliW stadzie gołębi A tak serce matki Z bólu krwawiło Swe życie dziecku poświęciło Wybrała życie dla dziecka Nie ważna jej była życia cząsteczkaLecz pan Bóg zabrał obieI dał do przemyślenia i TobieMatko ziemskaCo miłość może znaczyć dla dzieckaTak te serca się kochałyI w locie ptakówDo nieba odfrunęły Pisałam to w pierwszą rocznice Tragedii z hali Katowickiej Józefa Knobloch 
MIŁOŚĆ SKRZYDEŁ DODAJE
Miłość skrzydeł dodajeLecz gdy się z nią rozstajeRobi się smutnoWidzi się tylko dno Z którego trudno się wydostać I myśli czy ma tam zostać O niestety zerwać się trzeba Jak ptak fruwać do niebaRozłożyć do życia lotkiBo na ziemi żywot słodkiTylko trzeba wtulić się do kogośNie myśleć, że życia ma się dość Bo życie ziemskie jest otworem Tylko nie żyj samym „Amorem” A trzeba kroczyć po ziemi Złączyć się z ludźmi wszystkimi Józefa Knobloch 6.09.2007r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz